Zimowe życie w ulu
W pierwszej kolejności należy odpowiedzieć na pytanie, że pszczoły nie zapadają w sen, ale przechodzą w stan hibernacji. Przez ten czas niektóre czynności owadów są zwolnione. Pszczoły starają się utrzymać temperaturę ciała powyżej 8°C. Niższa temperatura prowadzi do śmierci owada. Za obieg temperatury w ulu odpowiadają pszczoły, które machają skrzydełkami regulując temperaturę. Latem ruch skrzydeł służy do wentylowania. Zimą praca skrzydłami przez pszczoły służy do regulowania temperatury i utrzymywania jej w wysokości około 20°C. W przedwiośniu temperatura w ulu wzrasta do około 33°C.
Za utrzymanie odpowiedniej temperatury odpowiadają starsze robotnice. Poruszają skrzydłami wytwarzając energię cieplną. W tym czasie młodsze pszczoły lokują się w komórkach plastra i chwytają się odnóżami w celu utworzenia kuli, która pozwoli im na utrzymanie ciepła.
Podstawowym elementem w przygotowaniu pszczół do zimowli jest odpowiednio zmniejszona ilość ramek w ulu. Plastry, na których nie ma pszczół w trakcie zimowli mogą prowadzić do zbierania wilgoci oraz wychładzania ula. Ramki wewnątrz ula zaopatrzone są w zapasy pożywienia, które wystarczają na okres zimowli. Podczas początkowych okresów zimowli kłąb umiejscowiony jest w dolnej części ula. Wraz ze zmniejszaniem się zapasów na ramkach rodzina pszczela przemieszcza się ku górze.
Zabezpieczenie ula na zimę
Najważniejszym i wyżej wspomnianym elementem, który umożliwia przetrwanie rodzinny pszczelej jest zmniejszenie gniazda. Rodzina pszczela umiejscowiona jest w tym okresie na kilku ramkach co pozwala im na utrzymanie ciepła w trakcie niskich temperatur.
Kolejnym punktem w przygotowaniu pasieczyska do zimowli jest odpowiedne sprawdzenie uli pod kątem szczelności. Nieszczelne elementy w konstrukcji ula mogą doprowadzić do wychłodzenia rodziny oraz zbierania się wilgoci, która może przyczyniać się do rozwoju chorób. Jednocześnie ważnym elementem jest również odpowiednie zabezpieczenie wylotu ula. Otwór wylotka nie powinien przekraczać 1cm, ponieważ umożliwia on wymianę powietrza w ulu oraz zabezpieczenie przed gryzoniami.
Do utrzymania temperatury oraz swobodnej wymiany powietrza stosuje się ocieplenie od góry. Składać się może z mat słomianych lub poduszek wypełnionych innego rodzaju materiałem, który pozwala na wymianę powietrza. Prócz słomy zamiennie do ocieplenia stosować można wysuszony mech, paproć lub sieczkę. Część pszczelarzy do zimowli stosują położone na wierzchnią część ramek warstwę gazet. Muszą być ułożone w taki sposób, aby możliwa była wymiana powietrza. W trakcie zużywania przez pszczołę zapasów zimowych potrzebne jest około 15 litrów tlenu, zawartego w 70 litrach powietrza atmosferycznego. W wyniku przemiany wytwarzanych jest około 90 litrów gazów z czego 15 litrów to para wodna. Dlatego istotnym elementem w zimowli jest odpowiednia wentylacja wewnątrz – ciągu doby zużyte powietrze powinno zostać wymienione ponad 5 razy. Uproszczając co godzinę z ula powinno być odprowadzane około 4 litrów zużytego powietrza i jednocześnie tyle samo powinno być dostarczane do jego wnętrza.
Prócz zabezpieczenia uli oraz rodzinną pszczelich ważne również jest odpowiednie zabezpieczenie pasieczyska. W trakcie zimowli znaczące jest posadowienie uli. Powinny znajdować się na stabilnym podłożu. Pasieczysko powinno zostać zabezpieczone przed silnymi wiatrami oraz różnego rodzaju przeciągami, które mogłyby spowodować wychłodzenie gniazda. Ważnym elementem jest również ochrona pasieczyska przed intensywnym hałasem, który mógłby spowodować niepokój w ulach.
W oczekiwaniu na wiosnę!
Wraz ze zbliżającymi się ociepleniem następuje wzmożona aktywność rodziny. Przełomowym elementem w pobudzeniu rodziny pszczelej do rozwoju jest wydłużający się dzień. Na podstawie tego następuje zależność – im wyższa temperatura na zewnątrz, tym szybsze rozpoczęcie cyklu życiowego w ulu. W ciepłych dniach marca następują pierwsze obloty pszczół. Dzięki pobudzeniu rodziny do rozwoju puste ramki zapełniają się młodym czerwiem, dzięki czemu rodzina pszczela może nabrać siły po zimie.